Cliënt Toon van Abeelen

Blij met Standby

93 jaar is hij, en nog steeds oogt Toon van Abeelen zeer fit en bij de tijd. De Liempdenaar heeft het goed naar zijn zin in zijn seniorenwoning in dienstencentrum de Kloosterhof, waar hij al 13 jaar woont midden in het dorp waar hij geboren en getogen is. En nog steeds doet hij dat grotendeels zelfstandig, dankzij de hulp van zijn neven en nichten, en de hulp van Standby Zorg.

Toon komt uit een groot gezin van 4 jongens en 3 meisjes. Hij was de derde in de rij. Van zijn 14^e tot zijn 24^e werkte hij mee op de boerderij van zijn ouders, daarna ging hij aan de slag bij een terrazzobedrijf, waar ze keukenaanrechten en dergelijke maakten. Toen hij in 1965 conciërge werd op middelbare school het Jacob-Roelandslyceum in Boxtel, had hij echt zijn plek gevonden. “Dat werk had ik eigenlijk een beetje aan mijn zusje Joke te danken. Tijdens mijn sollicitatiegesprek met de rector vroeg hij mij bij het horen van mijn achternaam of ik misschien familie van haar was. Zij had als dienstmeisje bij hem gewerkt. ‘Dat is toevallig een zusje van me’, zei ik. Ja, toen was ik binnen.” Hij werkte er 25 jaar en kan daar nog steeds uren over vertellen. Hij had het er enorm naar zijn zin.

Toen hij met pensioen ging, moest Toon daar dan ook erg aan wennen. Maar stilzitten, daar deed hij niet aan. Hij ging veel fietsen, werkte in de tuin, ging kaarten. Hoewel hij erg actief was, gingen toch op een gegeven moment de jaren tellen. “Op een dag liep ik met mijn broer langs de seniorenwoningen in de Kloosterhof. ‘Je moet daar een huisje zien te krijgen’, zei hij tegen mij. ‘Nee joh’, antwoordde ik, ‘zo oud ben ik nog helemaal niet’.” Toon moet lachen: “Ik was toen 80!” Niet veel later verhuisde hij naar precies zo’n senioren appartement en daar heeft hij geen moment spijt van gehad. “Ik woon hier met veel plezier.”

In de Kloosterhof woont Toon zelfstandig, maar kan hij ook zo de gang oversteken naar het aangesloten dienstencentrum, waar allerlei activiteiten georganiseerd worden. Tot een paar jaar geleden ging hij er nog regelmatig bridgen en biljarten, maar dat gaat hem nu niet meer zo goed af. En hoewel hij een klein voortuintje heeft, gaat daar in werken niet meer zo makkelijk. “Ach”, verzucht Toon. “Het wordt toch allemaal wat minder. Je kunt er wel nog heel goed uitzien, op een gegeven moment wil je lichaam niet meer zo. Maar mijn geest is nog goed hoor.”

Sinds hij 10 jaar geleden in het ziekenhuis heeft gelegen, ontvangt Toon thuiszorg. “Eerst kwam er een andere organisatie om me te helpen”, vertelt hij. “Maar bij hun was ik afhankelijk van wanneer zij konden komen, dus dan moest ik maar afwachten hoe laat ze tijd voor me hadden. Standby komt op uur en tijd, dat is heel fijn. Zij passen zich aan mij aan. Met Standby weet ik waar ik aan toe ben. En het wordt ook nog eens bijna helemaal vergoed.”

De namen van de zorgverleners van Standby staan genoteerd in Toons agenda, zodat hij weet of die dag Desiree, Nili, Marjan of Jolanda komt. “Elke doordeweekse dag rond 9 uur ’s ochtends komt een van hen langs. Meestal lig ik dan nog in bed, maar heb ik de deur al open gedaan en komen ze zelf binnen. ‘Kom er eens uit’, zeggen ze dan lachend tegen mij. Mooi is dat. Ze helpen me met wassen en maken mijn ontbijt klaar. De rest kan ik nog heel goed zelf. Ook ‘s avonds heb ik nog geen hulp, maar dat zal in de toekomst wel veranderen.”

Toon is erg blij met Standby, zo vertelt hij: “Ik heb goede hulpen, ze zijn heel aardig. Ik word lekker verwend, dat vind ik fijn. De een neemt wel eens een eitje voor me mee en de meeste drinken ook vaak nog een kopje koffie met mij voordat ze weer gaan. Dat is gezellig, even kletsen samen.”

Naast de hulp van Standby heeft Toon veel mantelzorgers die hem helpen met de alledaagse zaken. Zelf is hij nooit getrouwd, maar 2 van zijn broers kregen samen 17 kinderen, dus hij heeft veel neven en nichten. “Ik heb vroeger veel op ze gebabysit en spelletjes met ze gedaan”, vertelt Toon. “En nu zorgen ze voor mij.”  Tot kort geleden poetste hij zijn huisje nog zelf, nu wordt dat voor hem gedaan. Evenals de was. En koken? “Dat heb ik nog nooit gedaan. Doordeweeks eet ik bij de Kloosterhof, dat is heel gezellig. En in het weekend regel ik het zelf.”

 Vanuit zijn stoel bij het raam kijkt Toon op het schoolplein van de plaatselijke basisschool. Dat is een mooi toeval voor de oud-conciërge. Hij geniet van de kinderen, die als de school uit is, vaak nog even naar hem zwaaien. Hij komt zijn dagen nog steeds goed door, vertelt hij opgewekt: “Ik verveel me weinig, heb nog best veel aanspraak. Regelmatig loop ik hier door de gang, want op mijn leeftijd moet je wel blijven bewegen. Aan het eind van de middag zet ik de televisie aan en ik lees af en toe een boek. Eerst ging ik die zelf lenen, maar sinds de bibliotheek is verhuisd moet je daar een trap voor op en dus worden ze voor me gehaald. En ik geniet van mijn antiek, dat heb ik vroeger veel verzameld. Maar dat doe ik nu niet meer.” Toon lacht: “nu ben ik zelf antiek!”

Dit artikel is ook te lezen in de Bijdehand nummer 9. De Bijdehand is ons magazine voor cliënten, zorgverleners en medewerkers van Standby.